fbpx

Hoe het begon: mijn passie voor sociale media

Het was rond de 14e verjaardag van mijn dochter toen ze me vroeg of ze op Hyves mocht. Ojee, dacht ik, is dat niet gevaarlijk? Dan staat er straks een foto van haar op het internet en komt ze misschien wel in contact met enge mannen enz. Maar omdat ik  mijn eigen angst niet op haar wou projecteren, maakte ik ‘s avonds direct een account aan voor mezelf om te kijken wat er voor verschrikkelijke dingen zouden gebeuren…

En om te voorkomen dat alle mannen van Nederland direct ‘vriend’ met me wilden worden en iedereen me waarschuwde dat er echtscheidingen van komen, stelde ik mijn zichtbaarheid in op “alleen vrienden” (misschien zelfs wel op “niemand”, dat weet ik niet meer). Ik nodigde wat vrienden uit en liet het een paar weken op me inwerken. In de tussentijd was ik van alles aan het uitvogelen op Hyves. Je kon zelf een achtergrond kiezen, de lettertypes naar keuze bepalen, lid worden van groepen en foto’s en filmpjes uploaden. Natuurlijk kon je ook al je gegevens invoeren, je adres, je interesses (deed ik niet) en iets posten (krabbelen) bij een vriendin.

De eerste keer dat ik een krabbel plaatste zat ik wel een tijdje te aarzelen voor ik op de knop ‘verstuur’ drukte. Of het nu onzekerheid was of angst hoe de ander het zou vinden, of wat weer een andere vriend er van zou zeggen… uiteindelijk klikte ik toch. De computer knalde niet uit elkaar, ik kreeg geen rare opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd, maar zelfs ‘respect’. Moest vanzelf wel eerst weer ontdekken waar dat nu weer vandaan kwam, maar toen ook dat weer gevonden was, groeide het vertrouwen.

Het was voor mij al een hele geruststelling dat het profiel van mijn dochter afgeschermd kon worden. Ik ging het gesprek met haar aan, gaf haar een ‘go girl’ en vertelde dat ze mensen die ze niet kon niet mocht accepteren als ‘vriend’. Dus ik met mijn intussen 35 vrienden dacht dat ze ook op dat aantal zou uitkomen. Dat ze op een gegeven moment meer dan 200 vrienden had, daar schrok ik dan toch wel van, dat kon onmogelijk. Maar we gingen daarover weer in gesprek en ook dit was te verklaren: het waren ‘vrienden van vrienden’.  Ik hoefde me geen zorgen te maken. We bleven in gesprek, mede doordat ik zelf ook een profiel had aangemaakt en zo konden we elkaar ook op de hoogte houden van nieuwe functies.

Ouders anno 2012 zullen daar nu wel heel anders mee omgaan, dacht ik… Maar ineens was ie daar: “Hoe om te gaan met de vraag: Mam, mag ik op Hyves?”, vroeg een moeder. Precies dezelfde vraag die ik had gekregen van mijn dochter, werd vandaag de dag dus ook nog gesteld. Ouders die met dezelfde angsten omlopen. De moeder was niet bekend met het medium Hyves. Maar er was ook een andere ouder die aangaf iets van weerstand te hebben tegen al die profielen op het internet en wist zelfs van misstanden. Dit was duidelijk angst. Angst voor het onbekende > naast angst voor wat er al misgegaan was.

De geschiedenis herhaalt zich altijd weer. Toevallig ging het nu in beide situaties om sociale media, maar is het niet zo dat iedere ouder door de groei van zijn kind weer voor een nieuw iets komt te staan? Iets wat de ouder eigenlijk niet denkt nodig te hebben, maar wat in de maatschappij als gewoon wordt beschouwd en al lang geaccepteerd is? Ik denk dat leren en ervaren dan de beste remedie is tegen angst voor het onbekende. Angst voor het noodlot kan ik niet wegnemen, die keuze moet ieder zelf maken. Maar leren kunnen we allemaal. Supertrots ben ik dan ook op mijn schoonmoeder van 77 jaar. Zojuist van haar een eerste mailtje gekregen! Nu kunnen we haar ook 24 uur per dag bereiken :-).