Tja, wat zal ik zeggen… Het was mijn allereerste auto, een MINI Cooper. Een rode, met verstralers in de grill, getinte ramen, een ‘leren’ dak, houten dashboard en ook nog vakjes – ik noemde het lectuurmanden – links en rechts op de achterbank. Onze vrienden hadden er vaak de gek mee en noemden het een boodschappenwagentje. Maar dat kon me niet schelen. Ik was namelijk trots en verliefd op mijn MINI…

(In)Parkeren was een peulenschil. Niet alleen door de goede lessen van wijlen Henk Witteveen (*1947 – †2019), maar zeker in de stad Franeker. Ik kon overal staan, tussen de bomen en op hele kleine ruimtes. Tot we parkeervakken kregen. Toen was er geen lol meer aan. Ik kreeg zelfs nog een boete omdat ik als derde auto tussen twee auto’s in was gaan staan, terwijl de vakken voor twee auto’s bestemd waren. Tja, ik was dat zo gewend…

Maar afijn, de MINI moest op een gegeven moment plaats maken voor een toch ietwat grotere auto, ook met het oog op de toekomst. Mijn maatje Sikke had namelijk een motor en ja, toen er kinderen kwamen was het wel zo logisch dat ‘mijn MINI’ vervangen moest worden voor een ‘gezinsauto’.

Cooper 1.6

Tot de zomervakantie van 2014 hadden we één gezinsauto. Het waren allerlei verschillende merken. Van een roestkleurige Kadett tot de huidige donkergrijze Qashqai (tussendoor nog Mazda 323, 2x Mazda 626, Ford Focus Mk.1, Toyota Verso, Ford C-Max, Peugeot 3008 – dit is even door Sikke aangevuld). Sinds 2011, de start van GJIZ – mijn eigen bedrijf – had ik al geroepen, dat als de financiën het toelieten en er een tweede auto bij zou kunnen, dat het dan een sowieso een MINI zou zijn.

Dat moment kwam dus halverwege het jaar 2014. We waren op vakantie in onze eigen provincie. De camping had elektrische fietsen in de verhuur en zo besloten we op een dag een fietsroute van ongeveer 50 km te gaan doen. Wat een gemak zo’n elektrische fiets, geen last van de wind en we passeerden de ene na de andere plaats. Tot we door Hommerts reden en ik ineens een MINI zag staan! “Stop”, riep ik tegen Sikke, “dat is ‘m!”. Ik wist het meteen. “Moet dat nu?” vroeg Sikke nog, ik hoefde niet te antwoorden. Dus zetten we de huurfietsen op slot en besloten we een proefrit te maken. Opnieuw was ik verliefd… dus werd de koop gesloten.

Wat een rijplezier heb ik van die MINI gehad. En wat viel ie op nadat er reclame op kwam… Het leukste wat ik ooit hoorde was dat een klant zei: “ik rij iedere morgen langs je kantoor en dan zie ik die MINI en denk ik – zij van GJIZ moet ik toch eens even bellen voor een afspraak”. Al met al was dat natuurlijk precies de bedoeling.

MINI Cooper 1.5

En nu, weer midden in de zomer 2019, heb ik besloten dat het tijd was om ‘m te vervangen. Daarom ben ik op onderzoek gegaan, heb daarbij ook elektrisch rijden overwogen, maar kon steeds maar niet de showrooms met MINI’s overslaan. En toen ik wist welke MINI Cooper ik zou willen hebben, stelde ik Johan Tuinstra (Synyco Franeker) de vraag of hij wellicht zoiets had staan. Nou nee, maar drie dagen later reed hij ‘m voor!

Tja, wat zal ik zeggen… ik werd weer verliefd… de rest laat zich raden.